Miałem okazję grać wielokrotnie ze znajomymi. Jak dla mnie - dobrze zrobiona i przemyślana gra, aczkolwiek jest nieco niewyważona. Hasła jednowyrazowe bywają trudniejsze do zgadnięcia, niż 3-wyrazowe, a idea haseł "mówionych" jest zupełnie nietrafiona, gdyż nie ma szans takowego nie zgadnąć. Pod tym względem lepiej sprawdzi się "Tabu". Polecam natomiast wariant gry, w którym wszystkie hasła uczestnicy próbują pokazywać - nawet te, które można rysować, albo opisywać werbalnie - jest zabawniej. Po wielu rozgrywkach hasła nieco powszednieją, ale przy względnej rotacji grających rozgrywka będzie długo bawić. Niewątpliwą zaletą jest liczba osób, która może uczestniczyć w rozgrywce - gra idealna na duże spotkania.

Doskonała, prosta i wciągająca gra na krótką przerwę. Wyjaśnianie zasad trwa minutę, a zabawy jest co nie miara. Na uwagę zasługują dwa warianty zasad - dla młodszych i starszych. Dzięki temu niezależnie, czy znajomi wpadli na herbatę i potrzebny jest krótki, zabawny przerywnik, czy też dzieciaki mają ochotę się pobawić, "Pędzące żółwie" spełnią swoją funkcję. Do końca gry nie wiadomo, którymi żółwiami "pędzą" przeciwnicy, co powoduje, iż rozgrywka jest ciekawsza. Przetasowania na planszy i próba pozostania swoim żółwiem na wierzchu (mogą jechać jeden na drugim), powoduje, że jest nawet miejsce na odrobinę kombinowania.

Gra jest dobrze wykonana i faktycznie łatwa do nauczenia. Idealny wybór, jeżeli ktoś niewiele miał do czynienia z planszówkami.
Dla graczy, którzy już obyli się z paroma grami (choćby Carcassone, Osadnicy z Catanu itp.) może się wydać nieco schematyczna i mało wymagająca. Gracze często nie mają nawet okazji wzajemnie sobie przeszkadzać, gdyż każdy skupiony jest na zrealizowaniu własnych biletów. Trudno więc jest doprowadzić do sytuacji, w której przeciwnikowi naprawdę pokrzyżujemy szyki, sami zmierzając ku zwycięstwu. Zaletą jest to, że bardzo łatwo w grę włączyć dzieci, gdyż bez problemu "chwycą" zasady. Dla starszych i doświadczonych (planszówkowiczów) polecałbym chyba coś innego. Sam grałem paręnaście razy i podchodzę do tytułu bez zbytniego entuzjazmu.

Jako gra 2-osobowa jak znalazł :) Dużo interakcji między graczami i sporo główkowania, gdyż metod na przeszkodzenie przeciwnikowi i osiągnięcie własnych korzyści jest naprawdę sporo.
Mechanika gry nieco podobna do Carcassone (dokładanie płytek i umieszczanie robotników). Potem to już samowolka - rozkazy powodują, że w każdej turze szala zwycięstwa może się przechylić na drugą stronę i nawet jeśli komuś się wydawało, że ma już część bazyliki opanowaną (przejętą), może się nieźle zdziwić. Naprawdę dobra gra, której zasady nie są zbyt złożone, ale ilość kombinacji pozwala bawić się w nią naprawdę wiele razy.
Jakość wykonania jest również bardzo dobra - nic się za szybko nie zużyje, nie wytrze, także gra powinna służyć długo.