DungeonQuest: Smocze Lochy

Jak dla mnie ideał :)

Bardzo dobra gra. Zarówno do pogrania we dwójkę z żoną/dziewczyną, czy z młodszymi dziećmi albo w większym gronie. Gra jest szybka, ma proste zasady do wytłumaczenia i świetny klimat. Jest też pięknie wykonana (jak wszystkie gry FFG).

Co do losowości i trudności. Gra oferuje różne zasady opcjonalne (podane już w instrukcji), które zwiększają szansę gracza. My np. gramy z dwoma runami. Poza tym na 4 gry moja żona za każdym razem wyszła z lochów. Raz z samym łupem bez wartości, raz 300 złota, a raz 1100. Mi poszło gorzej, dwa razy faktycznie zginąłem (ale nie ukrywam, że popełniłem błędy), a raz zakończyłem z 70 złota. W czwartej grze z dzieckiem, oboje z żoną zdobyliśmy masę złota, jednak polegliśmy przy powrocie, a 8-latka wygrała grę kończąc z 60 złota.

Także nie jest źle. Losowość moim zdaniem bardzo zbliżona do gry Magia i Miecz, w której przecież też nieczęsto się zdobywało Koronę Władzy.

Po prostu trzeba wczuć się w klimat niebezpiecznych lochów, a gra się świetnie. Zróżnicowani są także bohaterowie, każdym gra się nieco inaczej. Niektórzy bohaterowie powinni omijać katakumby, jedni uciekać przed walką, a drudzy wręcz przeciwnie.

Wiadomo, że nie jest to jakaś rozbudowana gra, ale przecież kupując nikt nie oczekuje gry strategicznej. To jest gra do pogrania w większym gronie lub we dwójkę na godzinkę. Jeśli szukasz klimatycznej gry, szybkiej, z prostymi zasadami (ale nie z prostackimi!), to będzie to świetna gra. Także do pogrania z dziećmi. Fani Magii i Miecza polubią.

Aha, wariant walki wybraliśmy klasyczny, ten właściwy wydaje się zbyt przedłużać grę.

Rebel na 5.

Rewelacyjna szybka i prosta gra.

Instrukcja jest odrobinę przydługawa jak na taki gameplay oraz na początek może się wydawać mało czytelna.

Gra jest kwintesencją losowości. Dopiero jak się ją trochę ogarnie można przyjąć jakąś taktykę, która pozwoli na przetrwanie.
Losowość w tej grze jest zamierzona i widać w niej czarny humor twórców. Najbardziej można ja porównać pod tym względem do Space Hulk: Anioł Śmierci.
Losowość można nieco ograniczyć oraz zwiększyć ilość wyborów poprzez wprowadzenie opcji dodatkowych których na końcu instrukcji jest dość sporo.

Narzekanie na losowość w tej grze to tak jakby narzekać na to, że Kenny umiera w każdym odcinku South Parku.

Dodatkowo gra ma całkiem fajną mechanikę walki przy pomocy kart. W porównaniu ze starym systemem (papier-kamień-nożyce) system kart oferuje kilka możliwości do wyboru podczas walki.

Gra dobrze się sprawdza zarówno w wersji jednoosobowej jak i wieloosobowej.

Jeszcze słowo o zawartości pudełka.
Dużooo kart i kafli lochu. Dobrze dobrane grafiki i ładne figurki (które najlepiej pomalować). Kafle i żetony dobrej jakości.

Podsumowując jest to typowy "ameri" z dużą losowością i mocnym klimatem czarnego humoru fantasy.

Gra, która w moim odczucie jest pozbawiona sensu. Ma ciężkie zasady walki, po prostu udziwnione. To tytuł gdzie może się okazać, że po 4 turach giniesz a inni sobie dalej grają. Gra co najmniej dziwna, losowa i nie dająca mi frajdy. Może nie trafia w mój gust najnormalniej w świecie.