iGranie z Gruzem

Fajna, luźna gra nie dla dzieci - zakupiona głównie ze względu na fanbojostwo Chatolandii okazała się przemiłą grą imprezową z prostymi zasadami i olbrzymią dawką humoru raczej nieakceptowalnego w dobrym towarzystwie:)

Na plus trzeba też zaliczyć samo wykonanie - fajna, czarno-biała kolorystyka i porządnie wykonane pionki.

Szkoda tylko, że wersja sprzedawana w sklepach jest pozbawiona dodatkowych postaci z wersji crowdfundingowej (gdzie mój Czlowiek S****iel, no gdzie?), pozostaje mieć nadzieje, że kiedyś wyjdą jako dodatki.

I jeszcze jedno - gra wymaga minimum 3 graczy.

Planszówka kupiona wyłącznie przez ciekawość, bo lubię komiks. Karty śmieszne, ale już po przetasowaniu gdy teksty się powtarzają nie budzą takiego entuzjazmu. Ładne figurki, szkoda tylko, ze karty postaci i lodowko sa takie sliskie. W dodatku znaczniki gruzu w lodowce strasznie sie slizga i w sumie nie wiadomo, ktore dokladnie pole oznacza. Imprezowo moze i przyjemna gra, bo po alkoholu ludzie maja troche mniejsze wymagania. Ale nie jest to pozycja, ktora chetnie b ponownie rozgrywala.

Grę kupiłam z ciekawości znając i lubiąc humor jego autorki.

Zacznijmy od wykonania:
Nie jest to tania pozycja i pierwsze rozczarowanie przyszło wraz z otwarciem pudełka. Jakość poszczególnych elementów np. planszy jest delikatnie mówiąc kiepska. Zakładając, że jest to gra na imprezy, nie wróżę jej długiego życia. Na dodatek karty, plansza, nawet pudełko otoczone jest czarną ramką, z której to farba schodzi błyskawicznie sprawiając, że po kilku partiach wygląda na mocno zużytą. Nie znam się na materiałach, z których wykonuje się takie rzeczy, ale posiadam gry zarówno takie o połowę tańsze jak i droższe, które po kilku latach intensywnych rozgrywek wyglądają lepiej niż ta po jednej. Jak już ktoś zauważył pola do odliczania gruzu są o wiele mniejsze niż znaczniki i tak śliskie, że trzeba cały czas pilnować czy na pewno jest w dobrym miejscu co znacznie utrudnia rozgrywkę.
Duży plus za figurki. Są co prawda miniaturowe, ale naprawdę śliczne :-)

Jeśli chodzi o samą rozgrywkę:
Gra jest prosta - trudność na poziomie grzybobrania choć w wersji studenckiej. Pomijając kilka nieścisłości w instrukcji, humor i mechanika sprawiły, że było przy niej dużo śmiechu. Niestety tylko za pierwszym razem... Gry, które opierają się na humorze, ironii itd., są na tyle ryzykowne, że często przestają bawić gdy zna się treść kart. iGranie z gruzem to przykład takiej gry. Każda kolejna partia jest coraz nudniejsza, aż w końcu odłożona zostaje na bok lub sprzedana.

Podsumowując:
Gdyby ta gra była o połowę tańsza i lepiej wykonana na pewno byłaby świetną pozycją dla mniej wymagających. Oceniłabym ją słabą 3.