Master of Orion (edycja polska)

Jeżeli znudziły ci się gry, w których masz do wyboru dwie akcje na krzyż, to sięgnij po Master of Orion. Dużo kombinowania i różne drogi do zwycięstwa to zdecydowana zaleta tej gry. Siedem dostępnych ras (z czego na stół trafiają maksymalnie cztery) również podnosi regrywalność.
Można trochę pomarudzić, że jak ktoś ma słabe karty, to trudniej mu wygrać, ale nawet z dobrymi kartami bez porządnej strategii nie ma się zwycięstwa w kieszeni.
Wydaje mi się tylko, że zdolności ras nie są odpowiednio zbalansowane. Moim zdaniem najlepiej wypadają Meklarzy, którzy mogą mieć 6 kart na ręce (inne rasy tylko 5) i którzy dobierają kartę praktycznie co turę. Z kolei najsłabiej jest z Alkari (kupowanie dodatkowej akcji za punkt zwycięstwa) - początkowo ich zdolność wydaje się fajna, ale w efekcie może doprowadzić do przegranej (wypaskudzimy punkty zwycięstwa na nietrafione akcje i wylądujemy daleko w tyle). A wbrew pozorom wcale nie jest łatwo zdobyć dodatkowe PZ.

niesamowicie wciagajaca gra, pelna napiecia i adrenaliny. dobry setup, zasady proste do nauczenia sie i wytlumaczenia, bardzo fajne przeniesienie gry komputerowej na plansze.

Ta gra ma trzy cechy, które sobie bardzo cenię:
- ekspresowy setup
- przyjemny i nie przytłaczający poziom decyzyjności
- efekt nienasycenia partią.
Master of Orion kupiłem ze względu na cenę i się nie zawiodłem. Gra oferuje sporo zabawy i regrywalności. Akcje graczy są naprzemienne, więc nie ma długiego czekania na swoją turę. Jest to eurosuchar, w którym nie będzie wielkiej interakcji miedzy graczami, ale motyw budowania swojego imperium jest dobrze odwzorowany. Z każdą rundą możliwosci graczy rosną. Trochę słabo rozwiązano opcję ataku na innego gracza, bo rzadko to się opłaca robić, ale nie narzekam. MoO bardzo dobrze się skaluje i stanowi bardzo dobrą rozrywkę dla dwóch graczy. Gra mi przypomina lżejszą wersję Terraformacji Marsa, a już samo to porównanie jest dużym wyróżnieniem dla MoO.