Kock 1939

Ostatnia bitwa wojsk polskich w toku Kampanii Wrześniowej 1939 r. Doprowadzona przez generała Kleeberga Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" maszerując na zachód znalazła się w kleszczach pomiędzy dwiema armiami okupacyjnymi. Od zachodu był to niemiecki Wehrmacht, zaś od wschodu nadciągała sowiecka Armia Czerwona. Skapitulowała Warszawa i Modlin, w walcje trwał jeszcze osamotniony Hel. A na pola pod Kock nadciągały polskie oddziały, które nie zamierzały składać broni bez walki. Tymczasem Niemcy, którzy znali położenie wojsk polskich, akcje przeciwko nim traktowali początkowo jako misję policyjną mającą za zadanie zebrania do niewoli zdemoralizowanych Polaków. Jakież było ich zdziwienie, gdy pierwsze wysłane na wschód oddziały ponosiły klęskę po klęsce i musiały szafować się ucieczką.  Kierowanie kolejnych batalionów nic nie dawało, wiązały się one jedynie walką i nie odnosiły sukcesów. Wkrótce, dowódca niemieckiej 13. Dywizji Zmotoryzowanej poprosił o wsparcie, gdyż jego dywizja zaczynała ulegać destrukcji pod polskimi uderzeniami.  Wysłana na odsiecz 29. Dywizja, obeszła polskie pozycje od północy i począwszy od 5 października rozpoczęła regularny szturm. Polacy nie posiadali odwodów a zapasy amunicji kończyły się. Wobec takiej sytuacji generał Kleeberg rozpoczął negocjacje i poddał swoje wojska dowódcy niemieckiej 13. Dywizji.