Powtórzę opinię większości osób odnośnie tej gry - wydana jest świetnie a grafiki na komponentach są naprawdę rewelacyjne i klimatyczne.
Sam gameplay dosyć przyjemny, zasady nie są bardzo skomplikowane (przynajmniej dla osób 'siedzących' już trochę w planszówkach), chociaż przy pierwszej grze zdarzało się nam coś przekręcić i czasami musieliśmy zajrzeć do instrukcji, żeby sprawdzić jakieś szczegóły.
Minusem jest oczywiście kosmiczna cena, na szczęście kupowałem w promocji, kiedy kosztowała ok. 300 zł.

Planszówka wykonana świetnie i ze względu na elementy, grafikę jak i same zasady.

Graliśmy w 3,4 i 5 osób i zawsze się działo. Losowanie ras i kart graczy znacznie zwiększa regrywalność (nawet jak trafisz tą samą rasę, to inna karta gracza wymusi inny styl gry i na odwrót). Same zasady są zrozumiałe i łatwo je wytłumaczyć nowym graczom.

Jedyne co pozostaje to kupić dodatek i pomalować figurki.

Pozdr

przepiekna oprawa graficzna, dobrze wykonane figurki, sama rozgrywka bardzo wciagajaca i trzymajaca w napieciu do samego konca, nieprzewidywalna gra, dodatkowy plus za mozliwosc rozgrywki solo

Eurogra spotyka się z ameritrashem. Górą z pojedynku wychodzi eurogra, ale elementy ameritrashu wprowadzają ciekawe elementy, niespotykane w "kanonicznych" eurograch.

Pomimo sporej liczby elementów (w pierwszej chwili mogą przytłaczać, szczególnie mało doświadczonych graczy) gra jest stosunkowo prosta, co stanowi jej niewątpliwą zaletę. Akcje są szybkie, przestoje niewielkie, wyborów w każdej turze tylko kilka, ale wszystkie ciekawe. Z początku dominuje ekonomia: rozwijamy swoją frakcję, mając w głowie kilka celów, choć wraz z rozprzestrzenianiem się frakcji na planszy konflikty stają się nieuniknione.

No właśnie, konflikty. Niech nikogo nie zmylą grafiki i klimat - bitew jest tu niewiele, choć potrafią napsuć krwi. Mechy służą raczej do szachowania przeciwników, ale napięcie zawsze wisi w powietrzu - nigdy nie wiadomo, kiedy przeciwnik zdecyduje się wykonać natarcie.

Mimo to, gra się w "Scythe" bardziej jak w eurogrę i zwykle zwycięzcą jest ten, kto swoje ruchy najlepiej zoptymalizował. Gra dobra, choć na pewno nie odkrywcza; polecam w szczególności tym, którzy mają ochotę odkrywać bardziej złożone eurogry, ale nie pogardzą też klimatem i szczyptą konfrontacji.

Pierwsze co od razu rzuca się w oczy, to doskonała oprawa graficzna i wysoka jakość wykonania wszystkich elementów. Grafiki Jakuba Różalskiego to takie małe dzieła sztuki. Niestety, w trakcie gry zupełnie to gdzieś schodzi na boczny plan.
Mechanika gry sprawia wrażenie nie do końca przetestowanej, bo niektóre jej aspekty są zwyczajnie słabo rozwiązane. Budowa kopalni tylko po to żeby przemieszczać się tunelami? Mało logiczne. Nieprzekraczalne rzeki na początku gry to mój kolejny zarzut. Sztucznie ogranicza to możliwości gracza.
Walki są dobrze zrobione jak na eurogrę, ale już ich konsekwencje są dla pokonanego niezbyt uciążliwe - jednostki wracają do bazy. Można nawet traktować walkę jako sposób na szybki powrót do bazy z odległych terenów.
Co zatem na plus? Dynamika rozgrywki to największy atut Scythe. Tury idą jedna za drugą, nie czeka się zbyt długo na swoją kolej, choć jak ktoś lubi nadmiernie "móżdżyć" to i tak wprowadzi zastój w grze (ale to tyczy się każdej gry). Fajnie jest zrobiony system wyboru akcji. Działa to naprawdę bez zarzutu i premiuje graczy optymalizujących swoje wybory, czyli takich co wykonają obie akcje w turze.
Świetnie rozwiązana jest sprawa zasobów, które leża cały czas na głównej planszy i toczą się o nie ciągłe przepychanki. Masz zasoby, to je wydawaj bo ci je ktoś zabierze, albo przenieś w bezpieczniejsze miejsce! Nie ma "chomikowania" dóbr w bazie i trzeba pilnować swojego majątku. Jedynie monety są bezpieczne.
Końcowy sposób punktacji jest kolejnym plusem i promuje tych graczy, którzy potrafili zająć wiele terenów i zasobów, jednocześnie dbając o wysoki wskaźnik popularności.
Warto wspomnieć o całkiem niezłym trybie gry solowej, która daje duże możliwości i potrafi być potwornie trudna w starciu z AI na najwyższym poziomie trudności. Zresztą, na początku nawet prosta Autometta potrafi dać w kość!
Scythe to połączenie wielu różnych patentów i mechanik, z ciekawym światem i doskonałą oprawą graficzną. Takie połączenie teoretycznie powinno dać znakomite danie, ale moim zdaniem wyszła z tego zaskakująco przeciętna potrawa. Całkiem fajnie się gra, ale dla mnie to za mało, żeby uznać grę za wyjątkową. Scythe to śliczna eurogra, ale mechanika nie trybi jak powinna. Odczuwam spory niedosyt związany z tym tytułem, zwłaszcza że gra trochę kosztuje. Mam nadzieję, że powstanie Scythe 2 i będę mógł w pełni cieszyć się znakomitą grą, o dopracowanej mechanice. Dobra gra to taka, po rozegraniu której już się myśli o rewanżu. Tutaj tego nie znalazłem niestety.

Re-we-la-cja!

Gra na pierwszy rzut oka wygląda na ciężką z milionem komponentów, 32-stronicową (!) instrukcją i powiem szczerze, że trochę się jej obawiałam.
Okazało się jednak, że nie jest aż tak trudna i wcale nie jest męcząca - to była miłość od pierwszej rozgrywki ;)

Przepiękne grafiki i ciekawa mechanika to niewątpliwy plus Scythe, ale najbardziej spodobał mi niejednoznaczny się system punktowania - nigdy nie wiadomo, czy warto już skończyć grę czy jeszcze chwilę poczekać i nazbierać więcej punktów ryzykując, że ktoś zakończy rozgrywkę w międzyczasie. Co więcej, nawet jak się wydaje, że warto skończyć bo się ma najwięcej punktów, to może się okazać, że wcale niekoniecznie ;)

To wszystko sprawia, że rozgrywka jest fascynująca i ciekawa od początku do końca.

Warto zainwestować :)

Naprawdę ciężko mi było zdecydować się co do oceny tej gry.

Z jednej strony mamy tu WZOROWE wykonanie - wychwalana przez wszystkich oprawa graficzna (w tym mnóstwo polskich akcentów), a także wg mnie genialnie wykonane uproszczenie całości zasad, które zostały przedstawione na kartach frakcji i na planszy za pomocą symboli. Ilość tekstu została ograniczona do minimum, właściwie wystarczy raz ogarnąć/wyjaśnić graczom co oznaczają symbole i można na resztę gry instrukcję odłożyć na bok. Trochę trudniej jest z Automą - ten wariant polecam przed włączeniem do gry wieloosobowej najpierw opanować w rozgrywce solo. Jest po prostu więcej zasad do zapamiętania i trudniej ustalić kolejne posunięcia bota, co spowalnia grę.

Gdybym oceniał tylko i wyłącznie to co wymieniłem powyżej, to ocena powinna być nawet o dwa oczka wyższa. Nie mogę jednak zignorować faktu, że mechanika gry nie pozwala mi się nacieszyć rozwojem frakcji i postępującą za nim przewagą militarną, ponieważ rozgrywka za szybko się kończy. Naprawdę nie jest za trudno wyłożyć wszystkie 6 gwiazdek i zakończyć (dla co niektórych przedwcześnie) grę. Po tym następuje przeliczanie na pieniądze zdobytych gwiazdek, kontrolowanych terytoriów oraz zasobów plus ew. nagroda za postawione budynki i to wszystko. Co gorsza, w większości przypadków nie można przeszkodzić przeciwnikom wystawić swoich gwiazdek, nawet przy bardzo agresywnej rozgrywce (a można atakować kilka pól na turę, o ile zgromadziliśmy dostatecznie duże siły aby te walki wygrać).

Przetestowałem grę w trzyosobowym składzie i pierwsze walki wszystko rozstrzygnęły - przeciwnicy nawet nie zdążyli się odgryźć. Nie sądzę, żeby problem naprawiła większa ilość graczy. Można za to spróbować zwiększyć znaczenie kontroli zasobów i terytoriów w porównaniu do punktacji za gwiazdki i/lub ew. wykluczyć niektóre kryteria ich zdobywania - na chwilę obecną jest aż 9 możliwości ich zdobycia. Na miejscu autorów przewidziałbym odpowiednie warianty gry w dodatku. A takowy na pewno będzie, bo na planszy przewidziano miejsce na 2 kolejne frakcje, a także załączono połowę 2 razy większej planszy na jej odwrocie.

Jak za tę cenę dostajemy całkiem dobrą grę, dzięki wspaniałej oprawie graficznej zdecydowanie wartą swojej ceny. A jednak przed zainwestowaniem w ten tytuł polecam zaczekać na to co przyniesie dodatek do gry i wtedy rozważyć jeszcze raz wszystkie za i przeciw.

Gra przepiękna, po otwarciu pudełka wręcz ciężko nacieszyć oczy wszystkimi elementami. Przeglądanie kart i obrazków na nich sprawie na prawdę dużo przyjemności. Ładniej wydanej gry nie spotkałem i chyba prędko nie spotkam. Śmiało można ją nazwać małym (tylko w przenośni, bo pudełko jest ogromne) dziełem sztuki.

Jeśli chodzi o zasady - trochę ich jest, jednak są bardzo intuicyjnie. Instrukcja napisana bardzo dobrze nie ma problemu z jej zrozumieniem. ;)

Mechanika bardzo pomysłowa, gra naprawdę grywalna.
Dodatkowy plus za udany i przede wszystkim działający wariant solo.

Gra owszem trochę kosztuję, ale nie żałuję żadnego grosza na nią wydanego. Dla każdego poważnego planszówkowicza - zakup konieczny!

Bardzo dobra gra. O wykonaniu nie ma co się rozpisywać bo jest naprawdę IDEALNE. Plansze gracza, plansza gry, figurki, czy grafiki powinny wyznaczyć standard dla każdej gry planszowej.

Bardzo fajnie, że jest opcja gry solo, natomiast dla mnie najfajniej się gra w 4 osoby gdy na planszy robi się troszkę ciaśniej i trzeba trochę wchodzić sobie w drogę (we dwie osoby czy 3 osoby, jak wylosujemy/wybierzemy odległe frakcje to praktycznie nie ma szans na walkę, chyba że o fabrykę).

Jedynym zarzutem jaki mogę mieć dla tej gry (mechanika wyboru dwóch akcji z zestawu 4-ech jest dla mnie świetnym pomysłem, gra się bardzo szybko i nie czeka się na swój ruch) to, że gra chyba ciut przereklamowana... spodziewałem się klimatu, a jednak jest troszkę sucha i jeżeli nie przyglądamy się kartom z grafikami to tak naprawdę bez znaczenia jakie uniwersum ma ta gra...

Nie zmienia to faktu, że gra się świetnie i jak ktoś lubi euro-sucharki to będzie zadowolony, w mojej kolekcji gra zostanie na długie lata :)

@Marcin - Automa, czyli wariant solo w Scythe, to najwyższa klasa jeśli chodzi o warianty jednoosobowe gier. Co więcej, działa również jako dodatkowy gracz w partii dla 2, 3 itd. graczy. Dzięki temu na planszy nie ma luzów. Autor Automy opracował warianty solo do wielu gier i zdobywa za nie najlepsze noty.